Απόγευμα Κυριακής 31 του Μάρτη 2019.
Περνούν οι φιλοξενούμενοι φίλαθλοι του προσφυγικού Πρωταθλητού ΠΑΟΚ
και κουνούν απαξιωτικά το κεφάλι τους συνομιλώντας μεταξύ τους:
«Οι ρόλοι και οι μεταμφιέσεις και εδώ καλά κυριαρχούν.
Οι Θίασοι της Συμφοράς και τα γραφικά της επανάστασής τους…»
Και όμως, εδώ και τόσα χρόνια,
Μόνον Δάκρυα οργής ζήσαμε από τους πορφυρογέννητους.
Τώρα όμως, δυο μήνες πριν την κάλπη, λιγόστεψαν οι σκέψεις τους.
Στην πρόσοψή τους σηκώνουν τις σημαίες της άσπιλης ηθικής τους.
Μόνο που ιστοί είναι φανερό πια ότι στηρίζονται στα ίδια υλικά που καθήλωσαν
την Πόλη εδώ και χρόνια στην εκδοχή των Καριόκας.
Μόνη τους ικανότητα να πυκνώνουν την ομίχλη,
ώστε οι φωτεινές εξαιρέσεις της καθαρής σκέψης να μην είναι ορατές.
Φυσικά και γνωρίζουμε ότι,
μας έχουν καταδικάσει τόσα χρόνια ως βλάσφημους αιρετικών αντιλήψεων,
οι υπέρμαχοι μετανάστες της θεσμικής καλλικρατικής ανεξιθρησκίας.
Γνωρίζουμε ακόμη ότι, μπροστά στην μολυσμένη σκόνη και
στις ληγμένες φωτογραφίες προπορεύεται το βουητό της παρακμής.
Και ότι ακόμα, σύντομα νέες μορφές εξουσίας στο σκληρό παρόν,
στανικά θα αποδεκατίζουν την συνείδηση της Πόλης.
Περιμένοντας λοιπόν τα παιδιά, δύο μάτια και ένα κολονάτο με κλείδωσαν στο στόχαστρο.
Αδύνατος ο όποιος ελιγμός.
Νοιώθω ήδη επάνω μου την ηδονή του σκοπευτή.
Μοναδική μου ευκαιρία η εμπλοκή.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
