Πάλι πιστά και φέτος,
στην ώρα και στον μήνα τους.
Τα τελευταία σταχένια σώματα
στο σκηνικό του θεριστή είναι εδώ.
Μια πνοή ζητούν,
να μπορέσουν ν’ αντέξουν τα δρώμενα.
Σώματα σοφά, με άλλη υγρασία και σε άλλη θερμοκρασία, θερισμένα πια,
μετρούν μια στάλα γης,
στους άνυδρους καιρούς.
Επιδέξια ακουμπούν πάνω μου
όλο το φορτίο του χτες,
κατορθώνοντας να χειρονομούν την λαχτάρα
του διερχόμενου κοπαδιού της διπλανής ασφάλτου.
Ο ουρανός από πάνω μας αδιάφορος,
κρατάει σε απόσταση την κατακτημένη οικειότητα.
Παντού γύρω μου η άπνοια της σιωπής τους.
Ναυαγός στην θλίψη της απεραντοσύνης,
αφουγκράζομαι την αγχωτική ανάσα
της εικονικής πραγματικότητας.
Μέσα από ανάσες βαθιές
και βαθιές χρυσαφένιες αυλακιές
ανασύρω τοπία αμερόληπτης αλήθειας.
Η θέαση του ποδηλάτου
δίνει το έναυσμα για την απέλαση μου
από τους τίτλους κυριότητας,
μιας και τώρα οι Άγγελοι
του έρωτα το πουκάμισο με φορούν για πανοπλία.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
