Έναν μήνα πριν από την 1η του Σεπτέμβρη,
αποτελεί κοινή παραδοχή και ομόθυμη αλήθεια,
αν ο ερχόμενος αυθόρμητος ρεαλισμός που πρεσβεύουν
τα νέα πρόσωπα θα μπορέσει να φανεί χρήσιμος, γόνιμος και ενωτικός σε μία Πόλη που φέρνει περισσότερο
προς ένα πεθαμένο αστέρι που έχει καταπέσει από τη ίδια του την βαρύτητα.
Την ίδια ώρα μάλιστα,
που καθημερινά πολλές ορατές μνήμες δείχνουν την επιμονή της οπισθοφυλακής να διεκδικεί εσαεί
την θέση του διαχειριστή της καθημερινότητας για να κυβερνά η απροσδιοριστία και η άπνοια.
Το πάρτι όμως κάποτε τελειώνει.
Συνύπαρξη λοιπόν στο παρόν της Πόλης εκείνου που υπήρξε κάποτε και αυτού που θα υπάρξει στο μέλλον.
Η προσωπική θεώρηση είναι ότι η Πόλη έχει άμεση ανάγκη
να βρει την ισότιμη θέση της,
και για να γίνει αυτό χρειάζεται να ανακτήσει
την αξιοπιστία της με προσοχή και συναίνεση.
Χρειάζεται θητεία που θα απαρνηθεί εξαργυρώσιμα οφέλη και προσόντα συμφερόντων.
Θητεία που δεν θα παρασυρθεί από τους αέρηδες
της καιροσκοπικής απρέπειας.
Θητεία που δεν θα αναζητήσει την αίσθηση ζωής
και ενέργειας σε έναν μικρόκοσμο κινούμενων σχεδίων,
που περιφέρει την κουρασμένη ύπαρξή του
στους διαδρόμους προς το βασίλειο των επιτροπών.
Θητεία που θα τολμήσει να δημιουργήσει υποδομές
οι οποίες θα θεμελιώνουν την επόμενη μέρα,
στην οποία συστατικό στοιχείο δεν θα είναι πια η ύβρις.
(Φωτογραφικό Αρχείο Δήμου Κουκλά)
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
