Το πρωί της Τρίτης 2 Ιούνη, ένας οδηγός φορτηγού από την Καβάλα έχασε τη ζωή του έξω από το εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζωοτροφών (ΕΛΒΙΖ) στο Πετροχώρι της Ξάνθης. Αφού είχε ολοκληρώσει την εκφόρτωση σόγιας στο εργοστάσιο, ανέτρεψε την καρότσα του φορτηγού ώστε να την καθαρίσει και αυτή ήρθε σε επαφή με καλώδια της ΔΕH που ήταν από πάνω. Αποτέλεσμα ήταν ο ακαριαίος θάνατος του από ηλεκτροπληξία. Ο θάνατος αυτός είναι ο δεύτερος μέσα σε δυόμιση χρόνια στο συγκεκριμένο εργοστάσιο, αφού το Νοέμβρη του 2017, ένας ακόμα εργάτης είχε σκοτωθεί από έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στα καζάνια του εργοστασίου.
Η απώλεια αυτή μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει στους εργαζόμενους του συγκεκριμένου εργοστασίου, που για δεύτερη φορά βλέπουν την «ευκολία» με την οποία ένας άνθρωπος του μόχθου μπορεί να χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Όπως επίσης οργή πρέπει να προκαλεί συνολικά στους εργαζόμενους της περιοχής μας, που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με την εγκληματική αμέλεια των εργοδοτών και τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας. Οι θάνατοι αυτοί μόνο ως εργοδοτικά εγκλήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν, και όχι ως «ατυχή περιστατικά», φορτώνοντας ίσως και την ευθύνη στους ίδιους τους αδικοχαμένους εργάτες.
Ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η κυβέρνηση προωθεί τη λεγόμενη «επανεκκίνηση» της οικονομίας μετά την πανδημία, αυτό που έχουν στην ουσία να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, η εντατικοποίηση της εργασίας, η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι μειώσεις μισθών και το χτύπημα κάθε κατάκτησης που έχει απομείνει. Παράλληλα, τα ποσοστά ανεργίας εκτοξεύονται, πιέζοντας ασφυκτικά όσους ήδη δουλεύουν ώστε να αποδεχτούν το νέο μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν.
Καμιά περιστολή των δικαιωμάτων μας δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή, γιατί θα έχει ως αποτέλεσμα τη χειροτέρευση των όρων εργασίας, αυξάνοντας παράλληλα τις πιθανότητες εργατικών ατυχημάτων.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη διέξοδο, από το να οργανωθούν και να παλέψουν στους χώρους εργασίας τους κόντρα στα εργοδοτικά εγκλήματα. Με την ανυποχώρητη πάλη τους να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή, αλλά και μια ζωή με δικαιώματα.
Να μην επιτρέψουν το ξέπλυμα των ευθυνών που βαραίνουν την εργοδοσία. Να παραμερίσουν λογικές «συνευθύνης» και να συσπειρωθούν γύρω από το ταξικό τους συμφέρον, ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές. Μόνο μέσα από αυτόν το δύσβατο, αλλά παράλληλα μοναδικό δρόμο μπορούν να υπερασπιστούν τη ζωή και τα δικαιώματά τους.
