Είναι σχεδόν σε όλους τους ολιγάριθμους Πολίτες-Οπλίτες, βιωμένο το συναίσθημα,
ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ και δεκαετίες στην Πόλη, είναι η διαχειριστική ανεπάρκεια του ατάλαντου ξεβαμμένου θιάσου.
Να πετάς μαζί με το νερό της μπανιέρας και το μωρό.
Ευρήματα και αποχρώσεις μιας διαχειριστικής αρχιτεκτονικής,
στερευμένης από νηφαλιότητα,
θεμελιωμένης πάνω σε λάθος προϋποθέσεις.
Επιβουλή μετακένωσης και μεταπρατισμού.
Πρόβλημα, που οδήγησε στην τυποποίηση και
στην αποσύνδεση από την Ιστορία.
Κατάσταση, η οποία έχει βολέψει όλα αυτά τα χρόνια,
εκείνους, που δεν αφιέρωσαν ούτε ένα δράμι σκέψης,
παραπάνω και πάνω από το προσωπικό συμφέρον.
Εισπράττοντας μάλιστα, επαναλαμβανόμενο ζωηρό «χειροκρότημα»,
από το πόπολο.
Ένα πόπολο που συγκρότησε το σώμα των αδιάφθορων διορισμένων συνοδών στους δημόσιους ανελκυστήρες.
Το δημοκρατικό κεκτημένο της διανοητικής τεμπελιάς, δεσπόζει παντού,
εγκλωβισμένο και κυρίαρχο,
στο τέλμα μιας αυτοπροβαλλόμενης παλιάς γκρίζας μοκέτας.
Επαναλαμβανόμενες μπαγιάτικες συνταγές,
με άτσαλες δοκιμασμένες αναποτελεσματικές κινήσεις,
προς την ολοκλήρωση της αποσύνθεσης.
Καθημερινά ιστορικός παζαρτζίδικος υλισμός
σε πορεία πλήρους αποδρομής.
Ρηχή αυτομόρφωση μιας ψευδαίσθησης
με πτυχίο γνώσεων επιπέδου Α1+ ΛΑΊΚ.
Όσο για ξένες γλώσσες, καμάκι της δεκαετίας του ’80.
Και για επιδόρπιο, ρυζόγαλο και τυρόπιτα οχηματαγωγού Αγούδημου.
Ευχαριστούμε αλλά <δεν;> θα πάρουμε.
Νηστεύουμε… από τοξίνες.
Μπορεί οι ελάχιστοι να χτυπάνε το καμπανάκι,
οι περισσότεροι όμως βαράνε παλαμάκια.
«Ου μετανοείν αλλά προνοείν»
Επιλέξαμε στην Ζωή να ανεβαίνουμε
και όχι να κατεβαίνουμε….
Και για την δικαιοσύνη των πραγμάτων,
Την Μοίρα μας δεν την αλλάζουμε, για κανέναν Θρόνο,
Την ζούμε και δεν την εικονογραφούμε.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
