Μέσα σε ανήμερες χρονιές,
με συνοχή και συνεκτικότητα,
χωρίς εκπτώσεις και ευτέλειες,
το όνειρο κράτησε μια δεκαετία.
Αποτέλεσε πανελλήνια πρωτοεμφάνιση.
Την φροντίζαμε ωσάν μικρό παιδί,
από την πρώτη ημέρα της γέννησής της.
Από εκείνη την Δευτέρα στις 3 Οκτωβρίου του 2011.
Έφερε άλλες ανάσες
στην καθημερινότητα της Πόλης-Αγοράς.
Αποτέλεσε για εκείνον τον καιρό
μία γνήσια ανιδιοτελής πράξη
προσφοράς και σεβασμού.
Την εμπλουτίζαμε κάθε τόσο και λιγάκι
με όλο και πιο πολλά ποικίλης θεματικής βιβλία.
Βλέπαμε κόσμο,
μικρούς και μεγάλους,
να τα κρατά στα χέρια,
να τα ξεφυλλίζει κάτω από τους ίσκιους της πλατείας
και χαμογελούσαμε χαρούμενοι.
Έλεγα από μέσα μου ότι με τέτοια πρόσωπα
δεν δικαιούμαστε να πάμε την πόλη προς τα κάτω.
Νόμιζα ότι κρατούσαμε φουλ καρό
του φθινοπωρινού τρύγου μας.
Ότι τους έχουμε καβάλα.
Αλλά άλλες οι βουλές των δημιουργών
και άλλες των ημεδαπών.
Ήταν πρωινό του Σεπτέμβρη του 2021.
Η διαπίστωση τραγική
για την συνεχιζόμενη παρακμή,
στην υιοθετημένη εποχή της άρνησης.
Μάτωσε ο νους μας εκείνη την ημέρα
προσπαθώντας να καταλάβει
πως αυτό το βέβηλο και ανάγωγο
βρήκε ανταπόκριση από τους ζηλωτές
του ελάχιστου
και της γύρης
που γονιμοποιεί την κάθε ασημαντολογία.
Τώρα,
εδώ στην λειτουργία
του δικαιοκράτη μας χρόνου
πίσω από τα πλαίσια
και τις γραφικές τηλεκριτικές φιγούρες
των δικτύων,
εξακολουθεί να μυκάται ο ημέτερος εγκόσμιος σάλος.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
